Ян Чачот нарадзіўся 24 чэрвеня (7 ліпеня) 1796, Малюшыцы Навагрудскага павета Слонімскай губерніі, Расійскай імперыі, цяпер вёска. Малюшычы Карэліцкага раёна.У 1809-1815 гадах вучыўся ў Наваградку ў Дамініканскай школе адначасова з Адамам Міцкевічам. У 1815 годзе выехаў вучыцца ў Віленскім універсітэце, куды паступіў у 1816 годзе і з-за фінансавых цяжкасцяў правучыўся толькі адзін год. Служыў у Радзівілаўскай камісіі, створанай па ўказу імператара Аляксандра I.

У чэрвені 1818 года быў прыняты ў тайнае таварыства філаматаў. У 1823 годзе арганізаваў паэтычны клуб “Касталія”. Быў арыштаваны па справе філаматаў 10 (22) кастрычніка 1823 года. Утрымліваўся ў былым касцёле місіянераў, затым быў пераведзены ў былы францысканскі манастыр.Паводле прысуду Ян Чачот, 10 (22) кастрычніка 1824 года былі адпраўленыя ў Арэнбург. У Кізільскай крэпасці Чачот адбыў шасцімесячны тэрмін зняволення, які скончыўся ў траўні 1825 года. Жывучы ў спасылцы ў Кізіле, перакладаў Вашынгтона Ірвінга (пераклад выйшаў у Вільні, 1830), пісаў вершы.

У 1826-1830 гадах жыў ва Уфе. У траўні быў вызвалены ад паліцэйскага нагляду і атрымаў дазвол пасяліцца ў цэнтральных губернях Расіі. З 1831 года жыў у Цверы, дзе падчас эпідэміі халеры па загадзе губернатара К. Я. Тюфяева разам з іншымі ссыльного палякамі паўгода ўтрымліваўся пад арыштам. Пазней служыў сакратаром у інжынерным упраўленні на будаўніцтве Бярэзінскага канала ў Лепелі (1833-1841). У яго гонар названая вуліца ў Мінску (раён Брылевічы).

Дамогшыся пасады бібліятэкара ў бібліятэцы графа Адама Храптовіча ў Шчорсах, у 1841 годзе вярнуўся на радзіму. Да 1844 года жыў у Шчорсах, пазней падоўгу гасцяваў у сядзібах знаёмых у Навагрудскім павеце. У надзеі паправіць надламанае ў спасылцы здароўе вясной 1847 года з’ехаў у Друскенікі. Памёр 11 (23) жніўня 1847 года ў мястэчку Ротніца блізу Друскенік, дзе і быў пахаваны.

Фальклярыстычная і літаратурная дзейнасць

Жывучы ў Лепелі (Беларусь), падрыхтаваў да выдання зборнікі народных песень, якія выдаваліся ў Вільні вядомым кнігавыдаўцом і кнігагандляром Юзэфам Завадскім (1837, 1839, 1840). Пры садзейнічанні сяброў і знаёмых сабраў апублікаваў 957 песень. Тэксты выкарыстаў кампазітар Станіслаў Манюшка ў серыі зборнікаў песень “Хатні песеннік» (1843-1859).

За год да смерці Чачота быў выдадзены адзіны зборнік яго ўласных твораў “Песні селяніна”,без імя аўтара, з дамінуючымі патрыятычнымі матывамі. Засталася не выдадзенай пры жыцці рыфмаваная гісторыя Вялікага Княства Літоўскага “Песні пра старажытныя літвіны да 1434 года”.